Przejdź do zawartości

Amor vacui

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Obraz Bunchō Taniego w stylu zen, okres Edo

Amor vacui (łac. „upodobanie pustki”[1]) – tendencja do ograniczania ilości niepotrzebnych elementów w dziele sztuki lub otaczającej przestrzeni, upodobanie do dużych, niezapełnionych powierzchni i estetycznego minimalizmu[1][2], charakterystyczna m.in. dla estetyki japońskiej[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b amor vacui, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-06-09].
  2. a b Paulina Kluz, „Horror vacui”, czy „amor vacui” – kilka refleksji nad stosunkiem do pustki - Czy wiesz, że - Wirtualne Muzea Małopolski [online], muzea.malopolska.pl [dostęp 2020-06-09].